Wielokrotny mistrz świata
za http://www.sailingsource.com/ice/articles.htm
t umaczenie: ł Piotr Lewandowski
”Załapanie się” na pierwszą zmianę wiatru ma szczególne znaczenie w wyścigu
bojerowym, tym bardziej, że halsówka trwa przeciętnie 2 do 5 minut, w bojerach nie
ma kompasów a gdyby były, stwarzałyby niebezpieczeństwo. W tym krótkim artykule
omówię niektóre ze swoich metod wykrywania zmian wiatru przed i po starcie – na
kursach na wiatr i z wiatrem.
Ważne jest, aby spóbować określić, jak zachowuje się wiatr już przed startem.
Pierwszym sposobem jest obserwowanie icka na sztagu oraz określenie punktu na
brzegu na który „patrzy” icek. Obserwując go stwierdzamy, w którą stronę skręca
wiatr. Po pewnym czasie można łatwo ustalić, czy wiatr oscyluje wokół pewnego
kierunku czy też zmiana ma stały charakter. Generalną zasadą jest, że powinno się
żeglować danym halsem tak długo, jak jest on korzystny. W oscylującym wietrze
żeglujemy np. lewym halsem jeżeli wiatr wieje akurat z lewej części sektora w którym
oscyluje, w momencie zmiany robimy zwrot przez sztag. Gdy zmiana wiatru ma
charakter stałyzaczynamy żeglugę halsem niekorzystnym, a zwrot na korzystny hals
wykonujemy w momencie pogłębiania się zmiany.
Najbardziej skuteczną metodą wykrywania zmian wiatru jest żegluga na trasie przed
startem, obejmuje ona również okrążanie znaków, rozpoznanie charakterystycznych
punktów na brzegu oraz stanowi świetną okazję do poszukania obszarów lodu
bardziej gładkiego lub z mniejszą ilością śniegu. Powinniśmy przynajmniej trzykrotnie
okrążyćkażdy ze znaków żeglując tak jak w wyścigu. Możemy wtedy określić obiekty
na brzegu, na tle których widoczne są znaki – pozwoli to wybrać właściwy moment
zwrotu, tak aby nie przeciągnąć halsu oraz śledzić zmiany wiatru. Wybieramy punkty,
na które kierujemy się bezpośrednio po okrążeniu nawietrznego lub zawietrznego
znaku.
Na przykład: jeżeli po okrążeniu zawietrznego znaku jesteśmy w stanie żeglować w
lewo od ustalonego wcześniej nabieżnika, znaczy to, że jesteśmy na korzystnym
halsie i powinniśmy poczekać ze zwrotem. Gdy kurs wypada w prawo od wybranego
obiektu i nie jest to spowodowane wzrostem prędkości powinniśmy wykonać zwrot
przez sztag. Ta metoda pozwala na rozpoczęcie halsówki na korzystnym halsie.
Podczas żeglugi z wiatrem postępujemy analogicznie.
Przeżeglowanie każdego boku trasy trwa na tyle krótko, że w tym czasie może
wystąpić niewiele zmian wiatru, dlatego rozpoczęcie żeglugi korzystnym halsem daje
dużą przewagę. Pamiętajmy, że podczas ćwiczebnego okrążania znaków nie
musimy żeglować od znaku do znaku. Lepiej okrążyć np. znak nawietrzny 3 razy pod
rz d ustalaj c nabie niki na brzegu a potem uczyni ą ą ż ć to samo przy znaku
nawietrznym.
Ostatnia metoda sprawdzania warunków wietrznych to „system koleżeński” i wymaga
pomocy ze strony kolegi ze zbliżonym pod względem szybkości bojerem. Dwóch
żeglarzy startuje w tym samym czasie na przeciwnych halsach, po umówionym
czasie lub w miejscu określonym przez położenie nawietrznego znaku wykonują
zwrot przez sztag. Porównując ich pozycję na przecięciu kursów można łatwo
określić która strona trasy jest bardziej korzystna.
Podczas drugiej próby żeglarze pokonują analogiczne odcinki, ale zamieniają się
stronami. System ten działa dobrze zarówno podczas żeglugi z wiatrem i na wiatr,
zwłaszcza jeśli żeglarze zatrzymują się i wymieniają informacjami
Różni żeglarze mają własne techniki wykorzystywania zmian wiatru. Henry Bosset
jest żeglarzem „książkowym” i zawsze zobaczycie go na halsie prowadzącym
najbliżej znaku, rzadko natomiast przeciągającego halsy lub wykonującego
dodatkowe zwroty bo zabrakło mu wysokości przy wejściu na górną boję. Jan
Gougeon ma szósty zmysł do wyczuwania wiatru. Potrafi wyczuć podmuch lub
zmianę tak jakby miałjakiś rodzaj „wietrznego noktowizora”
Mam nadzieję, że znaleĹşliście w tym artykule ciekawą inspirację do poszukiwania własnych rozwiązań wykrywania zmian wiatru.